Minn maður Voeckler

Það hefur verið hrein unun að horfa á og fylgjast með Frakklandsreiðinni [Tour de France]. Og ekki leiddist mér í dag fyrir framan sjónvarpið þegar uppáhaldsmaður minn, hinn franski Thomas Voeckler, vann 15. dagleiðina í Pýrenneafjöllum.

Hið eina sem skyggir á sigur Voecklers var sú dramatík sem átti sér stað er Andy Shcleck frá Lúxemborg varð fyrir því að keðjan hljóp útaf fremri tannhjólunum rétt eftir að hann hóf sprett til að reyna hrista Alberto Contador af sér. Þá voru aðeins 3 km upp á efsta tind leiðarinnar. 

Schleck varð að stöðva fák sinn í brekkunni og kippa hlutum í lag. Á því einu tapaði hann miklum tíma og Contador gaf í upp brattann á meðan og hafði af honum gulu forystutreyjuna. Það er ekki nema rúm vika síðan ég varð sjálfur fyrir svona keðjuhoppi, einnig í síðustu brekku í rúmlega 100 km túr og keppni við tvo félaga mína. Varð líka að stoppa og þræla keðjunni upp á tannhjólin, eins þrifalegt og það nú er!

Þetta var eitt af þessum atvikum sem geta skipt svo miklu og haft svo miklar afleiðingar í för með sér að það er á við margt dramaverk. Við því er ekkert að gera og ranglátt að saka Contador um ódrengskap með því að setja á sprett er hann sá hvernig fyrir eina keppinaut sínum var komið.

Og Schleck tvíeflist vonandi við þetta, nú þarf hann ekki lengur að verja gulu treyjuna. Getur í staðinn sótt ; verður í hlutverki veiðimannsins sem þreytir bráð sína til uppgjafar. Þess vegna verður bara skemmtilegra að fylgjast með á morgun og fimmtudag en þá verða riðnar tvær erfiðustu fjallaleiðir túrsins. Síðasta hindrunin verður hinn voldugi og frægi tindur Le Tourmalet.

Best að snúa sér aftur að Voeckler. Hann er einstaklega vinsæll hjólreiðamaður og var sigri hans fagnað vel og lengi í Pýrenneafjöllum í dag. Ekki óskemmtileg afmælisgjöf en hann átti 31 árs afmæli  í dag. Er þetta fimmti áfangasigur Frakka í reiðinni í ár og því mikil gleði hér í landi. Liðsfélagi hans hefur skrýðist hvítu treyjunni með rauðu doppunum en hana hlýtur sá í dagleiðarlok sem flest stig hefur hlotið í klifurkeppni hjólreiðagarpanna.

Með sigrinum í Bagnères-de-Luchon vann Voeckler dagleið í Frakklandsreiðinni öðru sinni. Hann vann sína fyrstu dagleið í fyrra, í Perpignan. Árið 2004 varð hann þjóðhetja er hann skrýddist gulu treyju forustusauðsins í 10 daga, eftir að hafa leitt lið sitt til sigurs í keppni liða við klukkuna á fyrsta degi.

Voeckler var í hópi um 10 knapa sem slitu sig lausa frá megin hópnum þegar um 100 km voru eftir af 187 km leið. Og er brattinn fór að aukast á síðasta fjallinu sem ríða þurfti yfir, Port de Balès, lét hann til skarar skríða svo um munaði. Hélt enginn í við hann og þótt enn væru um 30 km í mark hélt Voeckler öruggu forskoti alla leið. Naut hann sigursins, reis upp í hnakknum og rúllaði rólega síðasta kílómetrann af fögnuði. Áhorfendur í tugþúsundatali hvöttu hann upp fjöllin og mannskari síðustu kílómetrana í bænum Bagnères-de-Luchon fagnaði honum vel og kröftuglega.

Armstrong að sækja í sig veðrið

Lance Armstrong kom betur frá keppni í dag en undanfarið og var aðeins rúmri hálfri mínútu eftir Schleck og rúmri mínútu á eftir Contador. Var í hópi með þeim áður en sprettirnir framangreindu og dramatísku hófust. Fór svo að með frammistöðu hans og félaga að lið Armstrongs tók forystu í keppni liðanna en þar ræður tími hjólamannanna um röð liða.

Eftir áföll og mótlæti framan af virðist Armstrong ferskur og í feikna góðri æfingu. Ég held hann hafi ekki sagt sitt síðasta orð og muni freista þess að vinna eins og eina dagleið. Hví ekki síðustu fjallaleiðina? Eða á morgun. Ég er viss um að hann getur fengið Andy Schleck í lið með sér til að keyra á fjallakollana miklu sem framundan eru.

 

Glæsilegt!

Glæsilegt hjá Ólafi, í einu orði sagt.

Ólafur kjörinn forseti FIBA Europe

Vann að ýmsum tilskipunum á vegum ESB

Það kemur nú fram á Wikipedia-síðunni sem BVG vísar til - þó hann geti þess ekki - að þessi gamli maóisti, Lipietz, hefur unnið að fjölda tilskipana ESB um fjármálastarfsemi frá árinu 1990. Menn þurfa ekki vera þingmenn til þess, geta einfaldlega verið sérfræðingar á vegum flokka, ríkja eða einhverra hagsmunasamtaka. Svo hann er þessu kannski ekki alveg eins ókunnugur málinu og hinn íslenski pólitíski þjáningarbróðir hans heldur fram.

 

 

 

 

Segir margt athugavert við málflutning Lipietz

Loksins snjóar - hefði þó alveg getað verið án þess!

Jæja, það hlaut að koma að því. Í morgun var eins til tveggja sentímetra snjóföl á jörðu hér á vesturlandinu. Að þessu hlaut að koma, hér hefur ekki snjóað frá því 27. desember árið 2005. Já, það vantaði bara 9 daga upp á að snjóleysið stæði í fjögur ár. 

Hér á Bretaníuskaganum virðumst við betur í sveit sett gagnvart snjó og kulda en flest önnur svæði landsins, ef allra syðsti hlutinn er undanskilinn. Það er ágætt því mér finnst ég alveg hafa séð nóg af snjó um ævina. Hann er í sjálfu sér yndislegur og fátt unaðslegra en renna sér á skíðum til fjalla. 

En ég kann betur við blíðviðrið sem maður nýtur hér lengstan part ársins. Hið eina slæma við snjóinn er auðvitað það, að maður kemst ekki í hjólreiðatúr meðan hans nýtur við. Þessi föl sem var í morgun er að mestu horfin en slabb við vegarkanta er þess valdandi að hjólhesturinn er vistaður í húsi í dag!

Til að sýna öll ósköpin fylgir hér mynd sem ég tók út um glugga. Þótt lítil sé fölin þarf ekki meira til að samgöngur fari úr skorðum hér um slóðir.

 

Afburða fulltrúi Íslands

Það verður sjónarsviptir að Tómasi Inga og missir fyrir íslenska utanríkisþjónustu er hann lætur af starfi. Hann hefur staðið sig afburða vel í Frakklandi. Er flugmæltur á frönsku og kemur einkar vel fyrir sig orði í ræðu og riti. Það er ekki ónýtt fyrir land og þjóð að eiga svo ágæta fulltrúa sem hann hjá erlendum ríkjum.

Mannabreytingar í utanríkisþjónustunni

Frakkar teljast vera 63.185.925

Franska hagstofan birti á gamlársdag íbúatölur eins og þær voru við árslok 2006. Þá reyndust Frakkar vera alls 63.185.925 talsins og telst það hin opinbera íbúatala landsins við upphaf ársins 2009. Fjölgaði  Frökkum um 5% eða þrjár milljónir á árunum 1999-2006, en 1999 voru þeir 60.185.831. Af ríkjum Evrópusambandsins (ESB) eru íbúar Þýskalands einungis fleiri.

Af einstökum héruðum landsins varð fjölgunin á tímabilinu hlutfallslega mest á Korsíku, eða 13%, í  Languedoc-Roussillon var hún 10,4%, í Midi-Pyrénées 8,8% og 7,3% í héraðinu l'Aquitaine. Minnst varð fjölgunin í norður- og austurhluta landsins, eða 0,5% í Nord-Pas-de-Calais, 1,1% í Lorraine og 1,9% í Picardie. Í aðeins einu héraði varð fækkun, um 0,3%, þ.e.a.s.í Champagne-Ardenne.

Á landsvísu skýrist fjölgun íbúa mest af fæðingum sem hafa verið talsvert umfram dauðsföll. Fólksflutningar hafa hins vegar talsverð áhrif varðandi íbúafjölgun einstakra héraða landsins. Stórborgir eiga sinn skerf af fjölguninni.

Þannig fjölgaði íbúum Parísar í herfunum 20 innan hringvegarins um tæp 60.000 á tímabilinu, eða úr 2.122.848 íbúum í 2.191.371. Hjálpar þar til auknar fæðingar og nýbyggingar fjölbýlishúsa en hlutfallslega er meðalaldur íbúa Parísar lágur - og dánartíðni þar af leiðandi lægri - vegna brottflutnings lífeyrisþegar til suðurhluta landsins.

Á eftir París er Marseille næstfjölmennastas borg Frakklands, með 847.084 íbúa, í þriðja sæti er Lyon með 480.778, í fjórða Toulouse með 444.392, í fimmta Nice með 350.735, í sjötta Nantes með 282.853, í sjöunda Strasbourg með 276.867, í áttunda Montpellier með 254.974, í níunda Bordeaux með 235.878 og tíunda stærsta borg Frakklands er Lille með 232.432 íbúa. Helmingur 10 stærstu borganna sem sagt á belti syðst í landinu, frá Bordeaux til Nice.

Mest er íbúaþéttnin á Stór-Parísarsvæðinu, svæði er nefnist Ile-de-France eða 11,5 milljónir. Munar þar mest um útborgir Parísar. Í héruðunum fjórum syðst í landinu frá Atlantshafi til Alpafjalla búa rúmar 13 milljónir. Næstfjölmennasta einstaka héraðið er Rhone-Alpes með sex milljónir íbúa en á því er að finna þriðju stærstu borgina, Lyon.

Bílar brenna sem bálkestir um áramót

Sú einkennilega iðja er stunduð um hver áramót í Frakklandi, að kveikt er í bifreiðum sem loga síðan eins og bálkestir á götum úti eða bílastæðum. Skemmdarverk þessi voru mun fleiri um nýliðin áramót en þau fyrri. Eldur var borin að 1147 bílum í stað 878 ári fyrr.

Uppátektir þessar eiga rætur að rekja til austurhéraða landsins í kringum 1970 og eru þar mest ástundaðar. Aðallega eru að verki ungir skemmdarvargar sem haldnir eru þessari undarlegu hvöt að brenna bíla borgaranna.

En þó ekki  einvörðungu, því grunur leikur á að nokkuð sé um, að sjálfir eigendur bílanna notfæri sér ástandið til að setja bruna á svið í þeim tilgangi að svíkja út tryggingaféð. Og innanríkisráðuneytið í París telur að hin mikla aukning á bílabrennum frá í fyrra sé að hluta til vegna sviksemi af þessu tagi.

Lögregla og slökkviliðsmenn höfðu í nógu að snúast við að reyna slökkva bílelda en sums staðar hafði fólk sig í frammi og truflaði aðgerðir sem mest mátti, aðallega í vandræðahverfum á Parísarsvæðinu.

Alls hafði lögregla afskipti af 288 manns vegna bílabrunanna sem er 11,2% aukning frá í fyrra. Margir þeirra reyndust ekki háir í loftinu. Í borginni Nantes á norðvesturströndinni var t.d. 13 ára piltur gripinn glóðvolgur með logandi pappírsrúllu sem hann gerði sig líklegan til að stinga inn í bílinn, um brotna rúðu.

Nicolas Sarkozy forseti krafðist þess af stjórninni á nýársdag að skoðaðir yrðu möguleikar á lagasetningu og regluverki er kæmi í veg fyrir að bílabrennuvargar fengju hvers kyns ökuréttindi.

 

Citroën-bragginn sextugur

Sextíu ár eru í haust frá því Citroën Deux Chevaux (2CV) bíllinn leit fyrst dagsins ljós á götum Frakklands, en landsmönnum leist ekki of vel á gripinn í fyrstu. Jafnframt eru 18 ár frá því síðasti bíllinn af um fimm milljónum smíðuðum rann af framleiðslulínunni.

Vegna tímamótanna hefur verið opnuð sýning í vísindasafninu í París (Cité des Sciences) sem tileinkuð er afmæli „braggans“, eins og bíllinn hefur löngum verið uppnefndur á Íslandi.

Þar eru smíðiseintök frá ýmsum tíma, allt frá meinlætislega gráum bíl frá 1948 upp í „Charleston“-stælbílinn frá níunda áratugnum. Fyrir augu ber hvernig bíllinn hefur þróast og breyst í áranna rás þó að ytri línur hafi í aðalatriðum haldið sér. Einnig er gerð grein fyrir ýmsum nýjungum sem Citroën hefur fundið upp um dagana.

Þar má sjá strigasætin gömlu sem kippa mátti úr bílnum í lautarferðum svo vel færi um menn úti í náttúrunni. Líka langa bensínfetilinn sem var í fyrstu módelunum svo bændur gætu ekið bílnum í tréklossunum sem þeir klæddust jafnan.

Setjast má upp í bíl og finna hina miklu færslulengd sem var í fjöðrun 2CV-bílsins en sú útfærsla kom sér vel á ferðalögum á misjafnlega vel viðhöldnum sveitavegum.

Traustur og bilar sjaldan

Meðal hönnunarforsendna braggans var að hann væri „lítill fjögurra sæta bíll er gæti ekið yfir plægðan akur með eggjakörfu í aftursætinu án þess að neitt þeirra brotnaði“. Upphaflega var hann hugsaður sem ódýrt farartæki fyrir efnalítið dreifbýlisfólk með sæti fyrir fjóra.

Í sýningarskránni segir að með uppsetningunni sé pínulítill og tæknilega framúrstefnulegur bíll er þjónaði kynslóðum notenda heiðraður. Blaðið Le Monde segir sýninguna „tilfinningalega lofgjörð“. Blaðið sagði einnig: „Allt annað en að dást að bílnum er erfitt, miðað við þá þjónustu sem hann innti af hendi og þær minningar sem honum tengjast.“

Allir núlifandi Frakkar á miðjum aldri og eldri eiga minningar tengdar 2CV-bílnum. Hann reyndist traustur og bilaði sjaldan, var ódýr í rekstri.

Segja má að hann hafi enst vel því vart líður sá dagur að maður sjái ekki „bragga“ á ferð. Einkum þó úti á landi, í sveitum, t.a.m. á Bretaníuskaganum þar sem hann þjónar ennþá eigendum sínum – yfirleitt öldruðu bændafólki – vel.

Á eftirstríðsárunum komu fram litlir fólksbílar sem áttu eftir að verða nokkurs konar þjóðartákn og ná miklum vinsældum. Jafnvel langt út fyrir landsteina viðkomandi ríkja.

Ítalir fengu Fiat 500, Þjóðverjar bjölluna frá Volkswagen, Bretar mínibílinn frá Austin og Frakkar framdrifna „tvíhófinn“ eins og margir nefna 2CV-bílinn. Þar er óbeint skírskotað til þess að framan af var hann knúinn tveggja strokka, 375 rúmsentimetra og níu hestafla loftkældum mótor.

Stöðutákn víða um heim

Langlífi Citroën-bílsins er annálað og einungis bjallan stenst honum snúning í þeim efnum. Báðir bílarnir voru fundnir upp fyrir seinna stríðið. Fyrstu 2CV-bílarnir, sem Citroën nefndi reyndar TPV, voru tilbúnir til að fara á markað sumarið 1939.

Citroën greip hins vegar til þess ráðs að eyðileggja nær alla bílana hundrað sem tilbúnir voru svo að þeir féllu ekki í hendur innrásarherja nasista. Nokkrir voru faldir á sveitabæjum og í geymsluskúrum. Komu fyrstu bílarnir af þessari földu frumsmíð ekki fram í dagsljósið fyrr en árið 1968.

Þrír TPV-bílar í mjög góðu ásigkomulagi fundust árið 1998 undir heyi í hlöðu við gamla æfingabraut Citroën við Ferté-Vidame í héraðinu Eure-et-Loir. Vöktu þeir mikla athygli á fornbílasýningu í París sama ár.

Þegar 2CV-bíllinn birtist svo í sýningargluggum bílasala í París 14. október 1948 og fór þar með á almennan markað var hann ögn nútímalegri en frumsmíðin. Bílablaðamönnum þótti hann þó gamaldags og hálfúreltur og almenningur hafði í fyrstu efasemdir um bílinn. En ekki leið á löngu þar til almenningur tók ástfóstri við braggann vegna einfaldleikans. Áður en varði var fimm ára biðlisti eftir bílnum.

Á sjöunda áratugnum og síðar þjónaði 2CV-bíllinn eigendum sínum í öllum löndum Evrópu og í Suður–Ameríku. Og hann var í lykilhlutverki í margri kvikmyndinni, þar á meðal í Bond-myndinni „For Your Eyes Only“ frá árinu 1981 og í „Apocalypse Now“. Að því kom að franski fátæklingabíllinn varð að stöðutákni víða um heim. Jafnvel á Íslandi.

Einföldun að segja að Sarkozy hafi fengið falleinkunn

Það er kannski til of mikils mælst að ætlast til mjög nákvæmra fréttaskrifa utan Frakklandssteina af sveitarstjórnarkosningum hér í Frakklandi. Ég hef reynt að setja mig nokkuð vel inn í þær og hef auk þess reynt að fylgjast með því hvernig engilsaxneskar fréttastofur hafa fjallað um þær. Oft finnst mér eins og þar stýri franskir sósíalistar penna, svo einhliða og yfirborðskenndar eru fréttirnar oftast.

Það er t.d. í besta falli talsverð einföldun að segja að Nicolas Sarkozy forseti hafi fengið falleinkunn í kosningunum. Verið getur að einhverjir kjósendur hafi vilja með atkvæði sínu mótmæla stjórnarstefnu hans. Líklegra finnst mér að stefna forsetans hafi frekar stuðlað að því að drífa stuðningsmenn Sósíalistaflokksins á kjörstað því dræm kjörsókn er áberandi og ein af athyglisverðari niðurstöðum kosninganna.

Vissulega unnu sósíalistar á og endurheimtu margar borgir og bæi sem þeir töpuðu í hendur hægrimanna í síðustu kosningum, 2001. Nær væri þó að segja að meira jafnvægi sé komið í pólitískt landslag á landsmælikvarða eftir sigur hægrimanna í bæði forseta- og þingkosningunum í fyrra.

Dræmasta kjörsókn frá 1959

Þannig mun Sósíalistaflokkurinn hafa fengið um 49,5% greiddra atkvæða í gær en flokkur Sarkozy um 47,5%. Mikla athygli vekur hins vegar dræmasta kjörsókn í nokkrum kosningum í Frakklandi frá 1959. Á landsvísu greiddu aðeins 65% atkvæði og var kjörsóknin minni í þéttbýli en dreifbýli. Í einstökum hverfum Parísar höfðu vel yfir 40% kjósenda að jafnaði ekki fyrir því að sækja kjörstað. Í því hverfi sem harðast var barist, hinu fimmta, var kjörsóknin aðeins 68,49% og í hverfunum 20 í heild 56,25%.

Þá er algengt að nú séu komnir til valda borgarstjórar sem ekki hafa meirihluta kjósenda á bak við sig, þökk sé kosningakerfinu. Í seinni umferðinni er kosið aftur milli allra sem fengu a.m.k. 10% atkvæða í fyrri umferðinni. Því var algengt að frambjóðendur væru þrír og að atkvæði dreifðust þannig að enginn fékk meirihluta; sá atkvæðamesti hlýtur þá hnossið.

Fyrir barðinu á þessu varð Francois Bayrou, leiðtogi miðjuflokksins, Modem, sem hafnaði samstarfi við flokk Sarkozy (UMP) í heimaborg sinni Pau við Pýrenneafjöll og mistókst að nýta sér klofning í röðum sósíalista. Hann fékk 38,81% atkvæða en nýr borgarstjóri sósíalista 39,76%. Frambjóðandi UMP hlaut 21,42% en þar var um fyrrverandi borgarstjóra og sósíalista að ræða.

Kjósendur vilja hraðari umbætur

Vart getur það talist falleinkunn fyrir Sarkozy, að 20 ráðherrar af 24 í stjórn hans sem buðu sig fram til borgarstjóra eða til borgarstjórnarsætis náðu kjöri. Tveir töpuðu mjög naumlega. Annar þeirra fráfarandi borgarstjóri (Xavier Darcos) en hinn nýr í framboði (Rama Yade). Vantaði Darcos einungis 113 atkvæði til að halda velli í Perigueux.

Þá vill svo til að stofnanir sem fást við skoðanakannanir spurðu fólk við kjörstaði um afstöðu þess til umbótastefnu ríkisstjórnar Sarkozy. Drjúgur meirihluti vildi að aukinn kraftur yrði settur í umbætur eða haldið áfram á sama hraða, en aðeins um fjórðungur vildi að hægt yrði á ferðinni. Við þessum niðurstöðum áttu forystumenn sósíalista engin svör í kosningasjónvarpi í gærkvöldi.

Mjög óvenjulegt fyrirkomulag er á sveitarstjórnarkosningunum. Í París er ekki bara kosinn borgarstjóri Parísar, heldur líka fyrir hvert hinna 20 hverfa borgarinnar. Svipað gildir um aðrar stærstu borgir. Hægrimenn héldu 8 af 20 hverfum Parísar og meðal nýrra hverfaborgarstjóra er Rachida Dati dómsmálaráðherra. Hún var kosin borgarstjóri með 57,7% atkvæða í sjöunda hverfi en frambjóðandi Sósíalistaflokksins fékk 27,2%.

Delanoe styrkir stöðu sína í Sósíalistaflokknum

Bertrand Delanoe styrkti stöðu sína sem borgarstjóri Parísar, hlaut 57,7% atkvæða miðað við 49,6% 2001. Skiptir niðurstaðan líklega þó mestu fyrir hann vegna nýs leiðtogakjörs í Sósíalistaflokknum sem verið hefur hálfgert rekald frá í forsetakosningunum í fyrra. Hann sækist eftir því hlutverki auk fjölda annarra, þ. á m. Segolene Royal sem tapaði fyrir Sarkozy í forsetakosningunum í fyrra.

Dræm kjörsókn vekur athygli, eins og fyrr segir. Var aðeins tæp 65% og hefur ekki verið minni í neinum kosningum frá 1959. Í fyrri umferðinni fyrir hálfum mánuði var kjörsóknin um 67,5% og hafði ekki verið meiri í nær hálfa öld.

Þetta gerist þrátt fyrir gríðarlega herkvaðningu bæði hægri- og vinstriflokka eftir fyrri umferðina. Hægrimenn segja þetta skýran vott um að það séu staðbundin mál sem kosið er um í sveitarstjórnarkosningum en ekki landsmálin. Francois Fillon forsætisráðherra sagði að ríkisstjórnin þyrfti engan lærdóm að draga af úrslitunum.

„Þögn kjörklefans“

Valerie Pecresse sem fer með málefni háskóla og æðri menntunar í stjórninni gekk svo langt að kalla úrslit sveitarstjórnanna „þögn kjörklefans“ gagnvart landsmálunum. Roger Karoutchi, sem fer með samskipti stjórnarinnar við þingið, mótmælti staðhæfingum sósíalista um að líta bæri á úrslitin sem kröftug mótmæli við stjórnarstefnuna. Karoutchi sagði það einkenni á andófskosningum að kjörsókn væri gríðarleg. Raunveruleikinn væri því sá, hin dræma kjörsókn, að sósíalistum hefði mistekist það ætlunarverk sitt að fá kjósendur til að vanda um fyrir ríkisstjórn Sarkozy.

Margt fleira mætti tína til um kosningarnar sem ýtir undir þá skoðun mína, að varlegt sé í besta falli að nota niðurstöðuna til að fella sérstakan dóm um störf Sarkozy og stjórnar hans. Einkamál hans voru í sviðsljósinu um tíma og jafnvel meira en fólk almennt kærir sig um. Þau hafa fyrst og fremst stuðlað að því að draga úr almennu trausti í garð forsetans en ekki stjórnarstefnunnar. Þá hefur það bitnað á vinsældum hans að segjast lítið geta gert í að auka kaupmátt almennings þar sem ríkiskassinn sé tómur, en í kosningabaráttunni í fyrra var kaupmátturinn eitt stærsta mál hans og Sarkozy; sagðist ætla verða „kaupmáttarforseti“ Frakklands, næði hann kjöri. Nú vilja kjósendur að hann hraði umbótum, sem m.a. eiga að bæta kjör og hag fólks.

Hin rósrauða bylgja sem reis í sveitarstjórnarkosningunum nú er misjafnlega há. Einna minnst er hún á mínum slóðum, á Bretaníuskaga í vesturhluta landsins. Hún virðist sýna, að pólitískt starf sósíalista sé mun skilvirkara í sveitarstjórnum en á landsvísu, þegar á heildina er litið. Sósíalistar áttu þó alls ekki upp á pallborðið í mínu kjördæmi en þar réðust úrslitin strax í fyrri umferðinni. Hægrimenn fengu 65% atkvæða og 24 af 29 bæjarfulltrúum í þessum 6.000 manna bæ. Kjörsókn var langt umfram það sem gerðist á landsvísu, eða 77,5%.

p.s.

Rétt að halda því til haga, að í kvöldfréttum sjónvarps voru endanlegar tölur um fylgi og kjörsókn birtar. Sósíalistar fengu 49%, flokkur Sarkozy 47,5% og kjörsóknin 62%. Því sniðgengu 38% kjörklefann, en ekki 36% eins og talið var við lok kjörstaða í gær.

 

Sego og Sarko vörðu 8,3 milljónum í förðun og hársnyrtingu

Þeir sem standa í pólitísku brölti og þurfa að reiða sig á stuðning kjósenda fara ýmsar leiðir til að vinna atkvæði og öðlast brautargengi. Í aðdraganda frönsku forsetakosninganna sl. vor eyddi Nicolas Sarkozy jafnvirði 3,3 milljóna króna í andlits- og hársnyrtingu. Var þó ekki nema hálfdrættingur á við helsta keppinautinn, Segolene Royal sem borgaði 52.000 evrur eða 5 milljónir króna fyrir förðun og hársnyrtingu.

Franska ríkisendurskoðunin hefur lokið yfirferð yfir kostnaðarreikninga frambjóðendanna allra, ekki bara Sarkozy og Royal sem kosið var á milli í seinni umferðinni.

Eftir hálfs árs yfirlegu þótti endurskoðuninni þessi kostnaður óhóflega mikill og ekki réttlætanlegt að niðurgreiða nema hluta hans, eða um þriðjung. Hún sagði að alla jafnan væri um persónulegar þarfir að ræða. Sarkozy, sem borgaði stundum 450 evrur á tímann í fínum snyrtistofum, fær því 1,1 milljónir króna af skattfé almennings upp í snyrtikostnaðinn og Royal 1,6 milljónir.

Mér finnst ólíklegt að þessar upplýsingar mælist vel fyrir hjá almenningi hér í landi  sem fyrst og fremst hefur áhyggjur af þverrandi kaupmætti og mun því blöskra bruðl sem þetta og að það skuli að hluta til kostað af skattfé hans.

Segolene Royal vildi fá förðunarkostnað sinn endurgreiddan en verður að borga tvo þriðju hans úr eigin vasa. Henni var einnig synjað um endurgreiðslu á 53.500 evra  kostnaði (um 5,2 m.kr.) við gagnnjósnabúnað, rafeindaskynjara, sem hún lét koma fyrir á kosningaskrifstofu sinni af ótta við að Sarkozy reyndi að njósna um starfsfólk skrifstofunnar.

Í heildina samþykkti ríkisendurskoðun einungis að endurgreiddur yrði um helmingur þeirrar 21 milljónar evru sem frambjóðendurnir tveir vörðu í kosningabaráttu sína.

Leiðtoga Þjóðfylkingarinnar, Jean-Marie Le Pen, var synjað um endurgreiðslu á 15 milljóna króna kostnaði við veisluhöld fyrir baráttusveitir sínar. Tímaritið L'Express hefur reiknað út að hlutfallslega mest kostaði hvert atkvæði sem féll á frambjóðandann Marie-George Buffet, leiðtogi  kommúnistaflokksins, eða 6,81 evru, jafngildi 653 króna.

Í samanburði var hvert atkvæði Sarkozy næstum fjórum sinnum ódýrara, kostaði 1,83 evrur, eða 175 krónur.

Lang ódýrust voru atkvæði trotskíistans og póstmannsins Olivier Besancenot. Kostuðu  0,61 evru hvert, 58 krónur.